„Bez kapelusza nie ma głupca”: Fernanda, modystka, która przywraca historie do życia

W przeciwieństwie do idei, że kapelusz jest dodatkiem czy elementem mody, dla Fernandy jest on sposobem bycia w świecie. „ Kto nosi kapelusz, ma inny sposób poruszania się w życiu . Ma sprzymierzeńca. Nie może o nim zapomnieć, wychodząc z domu lub wykonując pracę na roli, ponieważ chroni go przed słońcem, zimnem i upałem”. Wyjaśnia jednak również, że noszenie go zmienia więź z innymi: „Kiedy nosisz kapelusz, witasz się z innymi inaczej. Nie ma już uścisku ani pocałunku w policzek, ponieważ kapelusz tworzy dystans. Jeśli go zdejmuję, to dlatego, że ta osoba na to zasługuje” – wspomina.

Modystka

Łagodność

Praca nad przywróceniem życia temu nacechowanemu emocjonalnie przedmiotowi zaczyna się od zera. Zaczyna się od gruntownego czyszczenia: „Muszę prać ten filc w określony sposób, w zależności od plam, zużycia, brudu lub zapachu, jaki ze sobą niesie. Przywracam go do pierwotnego stanu” – mówi Fernanda. Po oczyszczeniu kapelusz wraca do kapelusznika. Tam go prasuje, gumuje, dodaje nowe wstążki do korony i nową skóropodobną tapicerkę do wnętrza. Ale stara się zachować wszystko.

Zapewnia nas, że nie ma tu miejsca na błąd. Jego zawód na to nie pozwala. „Ponieważ dana osoba ma emocjonalną więź z tym kapeluszem. Wspomnienie kogoś, kto go nosił. A jeśli popełnię błąd, nie mogę dać jej innego. Nie chodzi o wymianę. To musi być ten. Bo to ten przedmiot utrzymuje więź. Nie może to być inny ” – zwierza się.

Dlatego za każdym razem, gdy naprawia jeden z tych kapeluszy, udaje się do wyjątkowego i szczególnego zakątka swojego domu, starej pralni, gdzie spoczywa Najświętsze Serce Jezusa . „Tam proszę Go, aby chronił moje ręce, aby nie popełniały błędów podczas naprawy. Nie wyznaję żadnej konkretnej religii, ale to Najświętsze Serce zawsze tam było. Moja babcia i jej babcia modliły się tam. Jego ręce są oddane Jego sercu i to właśnie to dla mnie symbolizuje: oddanie Mu moich rąk, aby nie zawiodły” – mówi.

Każdy, kto przynosi swój kapelusz do warsztatu, powierza mu historię. „Kiedy go otrzymuję, staję się częścią tej historii. To jak przywracanie do życia osoby, której już nie ma. Część jej powraca poprzez osobę, która przekazuje kapelusz, która opowiada nam, kto go nosił, co zrobił i dlaczego chce go odzyskać” – podsumowuje.

modystka

Łagodność

„Można mieć zawód, ale rzemiosło to coś zupełnie innego” – mówi na głos Fernanda. Studiowała język i literaturę w Liceum Vera Peñalosa w San Carlos, a dyplom z literatury uzyskała w Kordobie. „ Zawód to umiejętność, którą wnosisz ze sobą , coś, co rozwijasz przez całe życie. Nosisz swój zawód w kieszeni, razem z narzędziami. I możesz go zabrać wszędzie na świecie” – kontynuuje.

Kapelusz stał się dla niej wyzwaniem. „Pewnego dnia powiedziałam, że będę sprzedawać kapelusze, a moja druga mama powiedziała: »Rób je«. I wtedy zrozumiałam, że muszę nauczyć się robić je własnymi rękami”. W tym geście Fernanda ukazuje krok między przedsiębiorczością a posiadaniem własnego fachu: „Przedsiębiorca to ktoś, kto ma kapitał i coś zaczyna. Ale ktoś, kto ma fach, nie potrzebuje kapitału; potrzebuje narzędzi i czasu. Fachowiec naprawia i rekonstruuje przedmioty, ale także relacje i społeczności” – wyjaśnia.

W jej życiu zawód i handel są ze sobą w konflikcie. „ Mój zawód daje mi pensję. Ale mój zawód nadaje mi sens ”. Ostrzega, że „wykorzystuję kartę z tytułu tylko wtedy, gdy nie mogę już tego znieść”, odnosząc się do swojej sytuacji ekonomicznej. Analizuje jednak również swoją naturę, która przenika jej ciało: „Ponieważ twoje ciało mówi ci, kiedy coś staje się nie do utrzymania, tu właśnie pojawia się handel. Zawsze jest coś, co możesz dać innym. Nie tylko ludziom: ziemi, powietrzu, światu, po którym stąpasz” – dodaje.

W swojej codziennej pracy modystka nieustannie przecina się z literami swojego rzemiosła. W tezie , w której rzemiosło wykonywane ręcznie i antyteza ujęta w ramy zawodu, analiza, struktura, tworzą się napięcia. I w napięciu wyłania się jej synteza : „Kapelusz jest przedmiotem lektury. Wewnątrz kapelusza kryją się zasoby. Są metafory, hiperbole, symbole. Jest estetyka. Sposób narracji”.

Modystka

Każdy kapelusz jest wyjątkowy, ponieważ każdy ma swój własny kontekst. „ Kapelusz ranczera to nie to samo, co kapelusz rodeo czy kapelusz farmera. Każdy odzwierciedla inny zawód i region geograficzny” – wyjaśnia. Na przykład kapelusz tresera „jest jak korona”: czarny, z szerokim rondem i niską koroną. „Zwykle ma srebrne lub alpakowe zawieszki, Matkę Boską lub świętą. To jego zbroja. Oddaje się zwierzęciu, wybiera to, co ma najlepszego” – wyjaśnia.

Zamiast tego opisuje kapelusz ranczerski jako funkcjonalny: z wysoką koroną, lekką konstrukcją i wykonany z wełny. „Musi wytrzymać słońce, deszcz i wiatr. Jeśli wpadnie do strumienia, będzie unosił się na wodzie. Można go nadać ręcznie lub przynieść do warsztatu i odnowić klejem”. Jest też kapelusz ranczerski, „wykonany ze słomy i pokryty bawełnianą tkaniną, dzięki czemu przetrwa cały sezon”.

Fernanda tworzyła również ekstrawaganckie kapelusze , podkreślając ich wyjątkowość jako wyjątkową wartość. Jeden z nich, przeznaczony do kolekcji winiarza, został wykonany wyłącznie za pomocą pary wodnej, bez wstążki ani podszewki. „Były niemal rzeźbami. Tylko filtr, para i dłonie. To była najbardziej kreatywna rzecz, jaką zrobiłam”. Osobiście preferuje kapelusze z wełnianego filcu. „Są bardziej szlachetne, cięższe. Muszę czuć, że mam na głowie jakąś strukturę”. Filc z wydry natomiast „jest tak lekki, że nawet go nie czuć. Bardzo elegancki, ale wiatr go rozwiewa”.

modystka

Łagodność

Nazwa pracowni, kolejnego odcinka o kapelusznikach z San Carlos, powstała dzięki „przyjaciółce z Kordoby, która pomogła mi ją wybrać. Wróży z kart tarota, a ja poprosiłam ją o wybranie jednej. Powiedziałam jej: »Ta, która się pojawi, będzie nazwą pracowni kapelusznika«. I pojawiła się Paź Buław. Ze wszystkich paź, to jedyna z kapeluszem, a różdżka symbolizuje kreatywność. Więc wyszło idealnie, po prostu dlatego” – wyznaje.

Warsztat został zbudowany ręcznie. Fernanda pracuje na kopytach wykonanych w La Consulta, narzędziach lokalnych rzemieślników i innych odziedziczonych narzędziach. „Don Carrión, kapelusznik z San Juan, dał mi żelazne rondo i starą skórę z marokańskiego maroka. Powiedział mi: »Zrób je sam, naucz się«”. Przechowuje również parę nożyczek, które należały do jej dziadka. „Mają historię, rodowód. I wciąż tną, wciąż służą”.

Twórca kapeluszy korzysta z narzędzi wykonanych za pomocą drukarek 3D, a także innych, które zbudowali sąsiedzi, którzy podjęli wyzwanie. „Prawie wszystko powstało tutaj. Nawet zawieszki, kreolska biżuteria, skórzane plecionki. Te kapelusze powstają w tym samym miejscu, przez kilka lokalnych rąk” – wyjaśnia.

Jeśli chodzi o marketing, jest jednoznaczna: „Reklamowałam się w mediach społecznościowych i radiu, ale nic nie działa tak dobrze jak marketing szeptany. Najwspanialszą rzeczą, jaka mi się przydarzyła, jest to, że moi sąsiedzi podziwiają to, co robię. Ludzie, którzy ledwo mnie znali, ale cenią moje rzemiosło”.

modystka

Jej klienci i fani jej prac pochodzą z całego świata. „Kolumbijska rodzina mieszkająca w Chile przyjechała do warsztatu wyłącznie dla niej. Przyjechali o siódmej rano. Chcieli przyjść, zobaczyć to miejsce, zobaczyć gest, rozmowę twarzą w twarz. Świat mediów społecznościowych to nie wszystko. Wciąż istnieje prawdziwy, szczery świat, który współistnieje ze wszystkim innym” – zauważa, zawsze w refleksyjnym tonie.

Dla Maríi Fernandy Román kapelusz jest pełen znaczenia. „Nie każdy go nosi. Nie chodzi o to, że jest bardziej wyjątkowy, ale ktokolwiek go założy, powie ci coś. Coś sprawi, że poczujesz się niekomfortowo do głębi. Będzie dla ciebie wyzwaniem, którego nie dają inne rzeczy. Kapelusz należy do głupca. A głupcem, czasami, jest ten, który widzi rzeczy najjaśniej” – podsumowuje.